Het kostuum

Het onbeschermde lichaam vol van schaamte en onbenulligheid klaar maken voor een voorstelling, het ritueel van de verandering van het lichaam naar een nieuwe entiteit. Ik stroop het dunne elastische vlies over mijn bleke vormen, bedekkend met de kleur en de glans van het vlies. Het zuigt zich vast aan de oneffenheden van het vlees en de botten, het simplificeert door de eenvoudige gelijkheid van die nieuwe huid, de rode vlekjes en de haren bedekkend onder het glimmende vlies. Dan is er alleen vorm, steeds veranderend als de scharnieren buigen, de onderarm zich plots van boven het hoofd naar achter de rug verplaatst. Ik ben uit mijzelf getreden er is geen schaamte meer die mij verlamt er is een vrijheid voor in de plaats gekomen, een grenzeloosheid. Het concept van de voorstelling zit in mijn lichaam als de cadans van de vertelling, abstract en meedogenloos. De toeschouwers zoeken wanhopig naar een betekenis binnen hun tekort schietend referentiekader. Adembenemend masker van de afwezige identiteit, anoniem, gegeneraliseerd, dat ben ik niet, dat is een lichaam dat ik tot het mijne vervreemd heb. Het lichaam dwingt mij tot zorg ervan en nu het omsloten is met de gevulkaniseerde tranen van een boom voelt het zich onaantastbaar als in het voorgeborchte. Vanuit die situatie presenteert het lichaam zich samen met de geest in de vertelling onder het theaterlicht.